Daar lag ze dan, 27 jaar. Beweegt haar borst nu wel of niet… is het nu echt  zo ver. Ja ze is overleden…. Mijn borst versplintert in miljoenen stukjes en ik geloof niet dat deze ooit nog weer heel wordt. Dat ik ooit nog weer heel word.

Anja ; van bevlogen leerkracht naar een uitgebluste, gedemotiveerde medewerker die ontslag heeft aangevraagd.
“Weken later na de uitvaart… ik ben op mijn werk geweest… maar ik heb werkelijk geen idee wat ik daar moet. Mijn collega’s zijn aardig en begripvol. Mijn leidinggevende vindt het moeilijk om met emoties om te gaan en begon maar over het werk wat weer opgepakt moet worden. Waar heeft ze het in hemelsnaam over… snapt ze dan niet dat mijn leven gestopt is. Heeft ze enig idee hoe zinloos dit werk is?  Wat maakt het uit of ik hier ben of niet? Mijn bedrijfsarts dacht dat het goed was als ik mijn collega’s weer even zou zien. Op mijn eigen tijd zei hij.. maar wanneer is dat dan? Ik heb het gevoel dat ik mijn gezicht weer moet laten zien. Ik moet namelijk door zeggen de mensen om mij heen. Maar snappen ze dan niet dat dit onmogelijk is als je dochter er niet meer is? Mijn leidinggevende wil dat ik mijn oude werk weer oppak. Maar ik mag dat wel op mijn eigen tijd doen. Maar wat moet ik dan tot die tijd doen? Dat wist zij ook niet goed. Dat maakte mij enorm boos. Als zij het niet weet, hoe moet ik het dan weten. Ik ben niet boos geworden, maar ik voel het wel.”

Wanneer zinloosheid niet wordt erkend
Dit is een stukje van het verhaal van Anja die haar dochter verloor na een slopend ziekbed. Anja heeft altijd met veel plezier haar werk gedaan. Ze is een echt zorgzaam type dat altijd voor anderen klaar stond en dat ook vol overgave deed. Twee jaar na het overlijden van haar dochter is Anja thuis, in de ziektewet. Ze voelde zich op haar werk volledig alleen staan. Ze kreeg niet de tijd die ze nodig had, maar vooral het onbegrip van haar leidinggevende wat zij nodig had om haar werk weer op te pakken, begon steeds zwaarder te wegen. Ondanks alle suggesties die ze zelf deed om weer in een normaal werkritme te komen dat ze vol kon houden, werd haar dit op alle manieren moeilijk gemaakt. Het kwam er op neer dat ze gewoon het werk moest doen wat ze altijd gedaan had. Maar dat kon Anja niet meer. De zinloosheid van haar oude functietaken leek haar zo groot, dat dit haar alleen maar energie kostte. Het gevolg is dat ze hier niet meer wil werken en ze met haar een waardevolle kracht met jarenlange ervaring, kennis en wijsheid kwijtraken.

Bezinnen op het werk wat je deed is geen weerstand, maar een proces van herontdekken wie je bent.
Het verhaal van Anja staat niet op zich. Wanneer mensen een dierbare verliezen, is er naast het rouwproces ook vaak een proces van bezinning. Bezinning op wie je bent of wilt zijn en hoe je werk daar in past. Verdriet en gemis kan er voor zorgen dat alles voor een bepaalde periode zinloos en onbelangrijk lijkt. Wanneer werkgevers dit niet begrijpen en dit zien als weerstand, is er al snel sprake van een verkeerde aanpak. Medewerkers voelen regelmatig een onuitgesproken druk dat ze weer “normaal” moeten doen en dat ze bij voorkeur weer hun werk gaan doen. Als je als werkgever in staat bent je aan te sluiten bij de behoeften van de rouwende, bezinnende medewerker en de ruimte geeft om te ontdekken wat wel zinvol is, komt de oude werkmotivatie heel vaak weer terug. En soms ook niet. Het komt ook voor dat een verlies er voor zorgt dat mensen zich realiseren dat ze willen kiezen voor zichzelf en ander werk willen gaan doen. En dat is ook een goede ontwikkeling waar een werkgever aan bij kan dragen. Een nieuwe passende functie binnen de organisatie of juist op respectvolle wijze afscheid nemen van elkaar. In beide gevallen is dit goed. Niemand heeft er wat aan dat een medewerker met tegenzin zijn werk doet. Maar begrijp als werkgever wel dat dit voor veel rouwende medewerkers een fase is waar ze door heen moeten en dat ze daarin alle begrip, steun en handvatten kunnen gebruiken die er zijn.

Laat ze er niet, zoals Anja overkomen is, alleen voor staan met als gevolg dat ze geen andere keuze heeft dan het werk dat ze altijd met zo veel plezier gedaan heeft op te geven….

Hoe mooi zou het zijn als jij de leidinggevende ben die een positief verschil kan maken?
Zou jij de leidinggevende willen zijn die het leven van Anja nog moeilijker maakt dan al is? Niet bewust, maar omdat het je aan kennis en vaardigheden mist om Anja goed te begeleiden. Hoe mooi zou het zijn als Anja zich begrepen en gesteund had gevoeld. Als ze de tijd had gehad om met de werkzaamheden te starten waar ze weer door gemotiveerd werd, weer de zin in haar werk had hervonden. Dat ze haar werkgever dankbaar was omdat deze een steunende stabiele factor in een chaotische tijd van overleven was. En de werkgever nog jaren mag genieten van de kwaliteiten en vaardigheden van Anja. Dat wil toch iedereen? Of ben ik de enige die dit belangrijk vindt en nastreeft? Ik kan mij niet voorstellen. Bel gerust voor meer informatie! 0642218578

  1. Met Anja gaat het na een begeleiding van een half jaar, inmiddels erg goed. Ze heeft een leuke nieuwe baan waar ze zich thuis voelt en kan zijn wie ze nu is.

*de naam in dit artikel is vanwege privacy aangepast