Dit zei Claudia de Breij tijdens haar try out van “Wat als” in de Voorveghter in Hardenberg. Gelukkig heeft zij gedurende de jaren ook geleerd dat het maar goed is dat ze die keuze niet heeft. Het leert haar om zichzelf te zijn.

Of het nu om seksualiteit gaat, hoe je er uit ziet, hoe intelligent je bent, of je de juiste kleren aan hebt, in het juiste huis woont etc. De mens heeft de neiging om de manier waarop hij tegen zichzelf aankijkt te bepalen aan de hand van het gemiddelde van een groep. Op zich niet heel raar, wat het is ons biologisch ingegeven dat we veilig willen zijn. En als we ergens bij horen, zijn we veiliger dan alleen. Dus we kijken wel uit dat we buiten de groep vallen. Dat begint al vroeg. Denk maar aan alle kinderen, maar ook volwassen die “anders zijn” en daarom gepest worden of uit de groep (functie,) gewerkt worden.

In de basis zijn beide partijen op zoek naar veiligheid. De pesters houden niet van afwijkend gedrag, want dat zorgt voor verandering, en verandering is een bedreiging. Dat brengt onzekerheid met zich mee. Degene die gepest wordt is op zoek naar veiligheid en wil er simpelweg bij horen. Dus gaan ze zich aanpassen om bij de groep te kunnen horen.

Maar in veel gevallen zorgt dit er voor dat mensen zich zo veel aanpassen, dat ze niet meer weten wie ze zelf zijn. En als ze zichzelf dan ook nog eens negatief beoordelen, dan wordt het zelfbeeld en het gevoel dat daarbij komt kijken, er niet beter op. Even wat praktische voorbeelden.

Als ik mij aanpas dan …

  • Werk ik net zo lang door als mijn collega’s anders vinden ze mij lui
  • Draag ik geen gekleurde kleding op het werk, niemand doet dit.
  • Hou ik mijn mond maar dicht. Creativiteit en anders denken wordt niet gewaardeerd.
  • Zeg ik maar niet dat ik ADHD heb, dadelijk willen ze mij niet.

De meeste mensen leren gedurende het leven meer op zichzelf te vertrouwen en keuzes te maken die beter bij hun passen. Voor echte veranderingen gaat hier vaak een crisis of heftige gebeurtenis vooraf. Het overlijden van een ouder, verlies van een baan, een fikse burn-out etc. gebeurtenissen die er voor zorgen  dat je gaat nadenken over je leven en wie jij bent.

Hoe fijn zou het zijn als mensen dit niet met terugwerkende kracht hoeven te leren en de vrijheid behouden om te zijn wie ze willen zijn. En ik weet; dit proces begint al bij de ouders, maar ook als organisatie kun je er veel aan doen om een omgeving en cultuur te creëren waarin mensen zichzelf kunnen zijn.

Als ik kon kiezen dat zou ik….

  • Iedere dag om 15.00 uur stoppen met werken en de zaterdagochtend ook werken. Dan ben ik veel productiever.
  • Zou ik mijn favoriete kleding aan doen waarin mij goed en vol zelfvertrouwen voel.
  • Zou ik mijn creatieve ideeën op tafel leggen zodat we betere oplossingen kunnen creëren.
  • Weet iedereen dat ik ADHD heb en zien ze dat ik met mijn energie bergen werk kan verzetten.

Wie ben jij (z)onder je aangepaste versie?

Wanneer pas jij je in situaties aan? En wat ontneem je jezelf daarmee? Doe je dit met kleine dingen die je voor jezelf goed kan praten of doe je dit ook met wezenlijke dingen en gaat dit ten koste van wie jij bent? Wie ben jij eigenlijk? En weten de mensen om jou heen dat ook?

Als jij deze vragen lastig vindt, realiseer je dan dat bijna iedereen deze vragen moeilijk vindt om te beantwoorden.

Maar weet je wat nu de clou is. Wanneer we ons allemaal aanpassen aan het gemiddelde om er bij te horen, zijn dus ook alle uitkomsten die we creëren gemiddeld. Stel je eens voor wat er gebeurt als we allemaal uitzonderlijk en uniek en onszelf zijn……

Uitzonderlijke en unieke resultaten ………….